پیشینه و مبانی نظری سرمایه رابطه ای
سرمایه رابطه ای
مقدمه
سرمایه فکری فراهم کننده یک پایگاه منابع جدید است که از طریق آن سازمان می تواند به رقابت بپردازد . بونتیس ( 1998 ) معتقد است سرمایه فکری عبارت از تلاش برای استفاده مؤثراز دانش ( محصول نهایی ) در مقابل اطلاعات ( ماده خام ) است . سرمایه فکری اصطلاحی برای ترکیب دارایی ناملموس بازار ، دارایی فکری ، دارایی انسانی و دارایی زیرساختاری است ، که سازمان را برای انجام فعالیت هایش توانمند می سازد ( مشبکی و قلیچ لی ، 1386 ). سرمایه فکری شامل سه عنصر سرمایه ساختاری ، سرمایه انسانی و سرمایه رابطه ای می باشد . سرمایه رابطه ای به روابط شرکت با سهامداران ، مشتریان و عرضه کنندگان اشاره دارد . ذینفعان سازمان اغلب منابع ارزشمندی برای سازمان فراهم می کنند . بعنوان مثال ، مشتریان درآمد را فراهم می کنند ، عرضه کنندگان مواد خام را فراهم می کنند و توزیع کنندگان کانال های توزیع را تدارک می بینند بنابراین طرف های استراتژیک شرکت برای توسعه محصول جدید سودآور هستند ( هسو و فانگ ، 2009 ). در ادبیات بازاریابی این سرمایه در زمینه های متعددی از جمله روابط مشتری - فروشنده ، شبکه های کسب و کار و تعامل مشتری - شرکت مطالعه شده است ( گریفیث و همکاران ، 2010 ). افراد با روابط و شبکه های بیشتر امکان کسب اطلاعات وتخصیص منابع بهتری را نشان می دهند . کارکنان با مهارت های ارتباطی بهتر و با ارتباط بیشتر با افراد خارج فرصت های بیشتری برای دسترسی به منابع مختلف دارند . این ارتباط امکان بهبود قابلیت توسعه فناوری را می دهد . ایجاد و حفظ سرمایه رابطه ای پایدار مستلزم این است که یک سازمان روابط تعاملی خوبی با سهامداران ، مشتریان و عرضه کنندگان خود ایجاد کنند . روابط بهتر فرصت های بیشتری فراهم می آورد که شرکای کسب و کار فن آوری های حرفه ای خود را با یکدیگر به اشتراک بگذارند . در عین حال سازمان ها اطلاعات جدیدتری از مشتریانشان برای بهبود قابلیت یادگیری سازمانی خود کسب می کنند . شرکت ها همچنین برای بدست آوردن منافع و مزایای جدید می توانند با استفاده از شبکه های مختلف همکاری نظیر ائتلاف در میان صنایع مشابه و یا متفاوت ، انجام مطالعات با مؤسسات تحقیقاتی ، منابع مختلف دانش نوآورانه بدست آورند و به دنبال فرصت های کسب و کار باشند ( هسو و فانگ ، 2009 ). سرمایه رابطه ای شامل مباحثی همچون اعتماد ، دوستی و احترام می شود که به عنوان درجه ای که طرفین احساس راحتی می کنند و خواهان اعتماد به طرف دیگر هستند در نظر گرفته می شود ( آرینو و همکاران ، 2001 ).
2 - 2 - 8 - 2 بیان مسأله
سرمایه اجتماعی در برگیرنده دانشی است که در تعاملات بین افراد و شبکه روابط متقابل آنها قرار دارد ومورد استفاده قرار می گیرد . سرمایه اجتماعی و شکل مشخص آن سرمایه رابطه ای به عنوان جمع منابع بالقوه و بالفعل موجود در درون ، قابل دسترس از طریق و شبکه روابط یک فرد یا یک واحد اجتماعی ناشی شده از آن تعریف می کنند ( ناهاپیت و گوشهال ، 1998 ). این نظریه ادعا می کند که اطلاعات ، نفوذ و همبستگی ذاتی در روابط بین شبکه ی میان سازمانی ارزش می آفریند ( آدلر
